Փնտրվում է սպանելու նպատակով

Միակ մարդը, որին մինչև հիմա առանց մեկ վայրկյան իսկ տատանվելու, մեծագույն հաճույք ստանալով գլխից կկրակեի (նենց, որ սաղ կյանքը դեգեներատ մնար), ինձ անծանոթ, ինչ-որ ախմախ լակոտ էր, որ Ստոպում Rainbow-ին ձեռ էր առնում:

Միշտ նենց եմ ուզեցել սրա մասին գրել:

Վերջապես:

Մարդիկ հիմար չեն, ինչ գրողուսևցավ են...

Նեղ աշխարհ. կամ ինչ կապ կա Էդգար Պոյի ու Թիմ Բաքլիի միջև

Ջոն Քինգը, ում հանդիպեցինք 1967 թվին, Նյու Յորքում ամենալավ տղերքից մեկը դուրս եկավ: Նա որոշ ժամանակ ապրում էր Բլիքեր Ստրիթ 88 հասցեում՝ մի բարձրահարկ շենքում, ու չորրորդ հարկից հինգցենտանոց ու տասցենտանոց մանրադրամներ էր շպրտում մայթով անցնող թափառաշրջիկներին: Հետո նա տեղափոխվեց Քինգ Ստրիթ 15՝ գյուղական տան նկուղային հարկում մեկսենյականոց, գարշահոտ մի բնակարան, որտեղ մի ժամանակ Էդգար Ալան Պոն էր ապրում: Ես և Թիմը հաճախ էինք այնտեղ մնում ու հաճախ էլ ուռում-հարբում էինք՝ ճիշտ այնքան, որքան ծերուկ Էդգարն էր անում:

Lee Underwood, Blue Melody: Tim Buckley Remembered, Backbeat Books 2002, էջ 61-62

Եվս մեկ նոյեմբերի 25

Էսօր մեզ մոտ էլ ա թափանցիկ արև ու սառը օդ՝ մեջը արդեն մի քիչ ձմեռ: Նոյեմբերները միշտ խաղաղ են, բայց տխուր:

Youtube channels to subscribe to!

Յութուբում իմ գտած ամենակայֆ «ալիքներից», որոնց արժի բաժանորդագրվել.

audiobooksfree - անվճար աուդիոգրքեր (անգլերեն)

blagmusic - վարժություններ վոկալի համար

Shortz - կարճամետրաժ ֆիլմեր. մեկը մյուսից հրաշք

SpokenVerse - Tom O'Bedlam-ը կարդում է (հիմնականում) անգլերեն բանաստեղծություններ. իրենից լավը չկա! :)

Սոնատ Հիրոշիգեի կատվի համար

Հահահահ :))) Ալան Հովհաննես չլսող բոլոր հայերին քրեական պատասխանատվության ա պետք ենթարկել: :D

Իսկ ըստ ձեզ՝ փիսոն ո՞ր պահից ա սկսում դաշնամուրի ստեղների վրայով քայլել: :)

Լավ ու վատ երգիչների մասին

Ափալ-թափալ երաժշտական նոթ # 2.

Նոր մտածում էի, թե ինչի ա, օրինակ, պարզ մարդու խոսքերով ասած, Բաքլին լավ երգիչ, բայց խոսքի Բիյոնսեն լավը չի: Ախր լսում եմ, լսում, վրոդի վերջինն էլ ա տեխնիկապես հզոր վոկալիստ: Ո՞վ չէր երազի` տենց երգել իմանար...

Ու տենց կան շատ-շատ լավ վոկալիստներ, որ լսում-լսում եմ, ասում եմ՝ վավու՜, ոնց էլ սենց երգում ա, ուխ տի՜, խի՞ ես իրենց չեմ լսում և այլն, բայց ֆսյո ժը «հոգու խորքում» :D զգում եմ, որ իրենք լավը չեն: Ու պատասխանը ինձ թվում ա՝ նրա մեջ ա, որ կա էսպես ասած երգիչների մի կատեգորիա, որոնք լավ են երգում, բայց որոնց մոտ առաջնային նպատակ ա ձևավորված՝ մարդկանց զարմացնել, վոկալի լավ տեխնիկա ցույց տալ՝ շփոթելով էդիկ երգարվեստի հետ, ու կան երգիչներ, որոնց մոտ վոկալի տեխնիկան ոչ թե նպատակ ա, այլ միջոց, գործիք: Էդ մարդիկ են, որ ձգտում են հենց իսկական արվեստ ստեղծելու: Էս վերջին նախադասությունը մի տեսակ շատ «քիթը ցցած ինծիլիգենտի» հնչողություն ունի, բայց էդ էնքան պարզ, հասարակ, մարդկային, ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ, մարդուն անասուններից տարբերակող բան ա. առօրյա ուտել-խմել-*ա*ելուց ու կրկեսի կապիկների նման մեխանիկորեն ինչ-որ բաներ անել սովորելուց բացի հոգևոր, «երկրից կտրված» արժեքներ ստեղծել, ունենալ. թեկուզ մենակ սեփական գլխում անկապ մտքերի ու զգացմունքների տեսքով՝ առանց նույնիսկ ուրիշների համար ինչ-որ արտահայտչաձև տալու... Հենց էդ ա Բաքլիի ամբողջ անկեղծությունը, սիրունությունը, ամբողջ արժեքը: Երբեք պետք չի էդ վոկալ կոչվածը վերջնական նպատակակետ սարքել. դա ընդամենը գործիք ա, միջոց: Ես իմացա, oui! ^_^

Concerto for Goblins and the Bathroom Tap

Էսօր բաղնիքի ծորակը բացելիս ջրի խշշոցի «տակից» ինչ-որ կոնչերտո էի լսում. երգեհոնի, կոնտրաբասի ու թավջութակի ձայներ էին հատկապես գալիս: Ուրիշ փողային գործիքներ էլ էին կային: Մի տեսակ... Կանալիզացիայում ու գետնի տակ՝ ջրատար խողովակներում, մելոման գոբլիննե՞ր են ապրում:

Crying and thinking is all that I do

Մեկ-մեկ կյանքի նենց շրջաններ են լինում, որ հենց հիշում ես, թե դրանց ժամանակ ինչ սարսափելի հոգեվիճակի մեջ էիր, նորից սկսում ես վատանալ. վատ զգալ՝ ոչ թե էդ հոգեվիճակի պատճառները հիշելով, այլ հենց քո վատ զգալը: :D Այ էդ դարդուցավն ա էս երգը: Ամեն մի բառը ծանր մուրճի պես խփում ա մեխին, խփում ա թոքերիդ մեջ: Օզզիի պես վատն ա ինքը:

Սաունդտրեկային երաժշտություն

Ափալ-թափալ երաժշտական նոթ # 1.

Էսօր հասկացա, որ ահավոր զզվում եմ ես «սաունդտրեկային» բառից, հատկապես, երբ այն օգտագործում են ինչ-որ երգ, երաժշտություն բնութագրելու համար, որովհետև դրանով ոնց որ նսեմացնեն երաժշտության արժեքը:

Նկատել եմ, որ հաճախ էդպես են նկարագրում «էն աշխարհ գնացող», ենթագիտակցական մակարդակի վրա լավ նստող գործերը: Օրինակ՝ էդպես ներվախախտ եմ լինում, որ Ալան Հովհաննեսի գործերին են սաունդտրեկային ասում. երևի ինչ ա, թե մարդը մեջը ծովային կետերի ձայներ ա մտցնում, միաժամանակ փափկություն ու ծավալայնություն ա հաղորդում:

Իսկ եթե ասում են «սաունդտրեկային» զուտ էն պատճառով, որ ֆիլմերին լավ կսազեր, ապա, շատ կներեք, ես ֆիլմերում ac/dc էլ եմ լսել, led zeppelin էլ, նույնիսկ nick drake ու jackson c. frank: Հիմա ի՞նչ, իրե՞նք էլ են սաունդտրեկային: Նեեե, կյանք չի էսի: >_>

Մենավոր պոստ

Ականջակալներս* մեռան ManOwaR-ի տակ:
So they died with honor fighting for metal with power and steel.
May you ride into glory, blood brothers. >_>



____________
*նավուշնիկ

Կիթառով ուրվականը

Ա՛յ քեզ տխուր բան. մի բան, որ երկար ժամանակ չես լսում, հաճախ շատ քիչ հիշողություն է թողնում այն մասին, թե էդ մի բանն ինչքան լավն է (չնայած, երևի միայն երաժշտության դեպքում չի էսպես):

Էսօրվա պոստը Ռոյ Բյուկենենի մասին է: Էսօր իրեն էլի էի լսում, ու "The Messiah Will Come Again"-ի կենդանի կատարման տեսահոլովակներից մեկը նայելիս հանկարծ հասկացա, որ եթե Բյուկենենին չճանաչեի ու փողոցում պատահաբար իրեն առանց կիթառի տեսնեի, ամենայն հավանականությամբ նկարչի տեղ կդնեի: Հասարակ, սովորական նկարչի: Կամ, ասենք, փականագործի, բայց դժվար թե երաժշտի:

Նկարիչներն, օրինակ, իրենց արտաքինը հանրությանը ներկայացնելու, բեմ ելնելու կարիք առանձնապես չեն ունենում. նրանց դեմքը նրանց նկարներն են: Ու նույնը Բյուկենենի դեպքում է. իզուր չի, որ ամենասկզբից էլ էն տպավորությունն էի ստացել, որ հենց ինքը սկսում է նվագել, կիթառի հետ ոչ թե մեկ է դառնում, այլ սկի իրենից բան էլ չի մնում, միայն կիթառ է ու վերջ: :') Ես, իհարկե, բեմական վառ արտաքինի ու իմիջի դեմ ոչինչ չունեմ, բայց միայն ու միայն երաժշտությանը էսպես մինչև վերջ նվիրված մարդկանց մեջ շատ հուզիչ մի բան կա: Մարդ ինչքա՞ն պետք է մի գործ, մի երևույթ սիրի, որ էդքան նոր բան արարի էդ գործի մեջ, երևույթի համար: Ամենամեծ գաղտնիքը, ամեն դեպքում, սիրո մեջ է:

Սև մոգություն կամ ուշադրության պակաս

Պատմությունը, ուրեմն, սկսեմ երկրորդ մասից. էսօր պետք է գնայի ԵՊՀ բանասիրության ֆակուլտետ՝ Հայոց լեզվի պատմության դասընթացների մասնակցելու: Մարդկանցից հարցնում եմ՝ Բանասիրության ֆակուլտետը կոնկրետ որ մեկն է, պարզվում է՝ մեր իրավաբանականի դիմացի «Ռոմանո» կոչվածը: Գնում եմ Ռոմանո, մուտքի մոտ հարցնում եմ.

- 114-րդ սենյակը,- դասընթացի տեղը նամակով էդպես էին հայտնել,- որտե՞ղ է:

Մեկ էլ խեղճ պահակը զարմացած, գրեթե ապշահար, ինձ հարցնում է.

- Ո՞րը: O_O
- 114՛-ը,- ասում եմ,- 114-ը:
- Ըըըը... Էն կողմ:

Գնում եմ «էն կողմ»՝ սենյակների թվերին հետևելով, հասնում 114-ին, մեկ էլ ի՞նչ տեսնեմ որ լավ լինի. տղաների զուգարանն է: Չեմ հավատում: Նույնիսկ մի քիչ դռնից ներս եմ մտնում՝ ամեն դեպքում հավաստիանալու, քխմ, որ դռան հետևում զուգարանից բացի այլ նշանակության տարածքներ չկան... Հիասթափված դուրս եմ գալիս, սկսում եմ պտտվել բոլոր հարկերով, փորձել 214, 314 սենյակները, ինչ-որ մեկից հարցնում եմ՝ միգուցե 144 համարի սենյակ կա: Ամեն ինչ ապարդյուն: Ջղայնացած մտածում եմ. «Ա՜ դե, այ մարդ, էս ի՞նչ սև մոգություն էր. գնամ տուն մի կուշտ փորով հաց ուտեմ, է՛», ու ոնց մտածում, տենց էլ անում եմ:

Տանը նորից բացում եմ մեյլս, ինձ ուղարկված նամակն ստուգում, ու... Էսքան գլուխ ցավացնելուս նպատակն ի՞նչ ա. ժողովու՛րդ, մի հատ ասեք՝ ՀԱ՛Յ բանասիրության ֆակուլտետ կոչվածը որտեղ ա... Ի՞նչ ռոմանո, ի՞նչ բան: :(

Sandy Denny feat. Led Zeppelin feat. J.R.R. Tolkien

"The Battle Of Evermore"

Queen of Light took her bow, And then she turned to go,

The Prince of Peace embraced the gloom, And walked the night alone.

Oh, dance in the dark of night, Sing to the morning light.

The dark Lord rides in force tonight, And time will tell us all.

Oh, throw down your plow and hoe, Rest not to lock your homes.

Side by side we wait the might of the darkest of them all.

I hear the horses' thunder down in the valley below,

I'm waiting for the angels of Avalon, waiting for the eastern glow.

The apples of the valley hold, The seeds of happiness,

The ground is rich from tender care, Repay, do not forget, no, no.

Dance in the dark of night, sing to the morning light.

The apples turn to brown and black, The tyrant's face is red.

Oh war is the common cry, Pick up your swords and fly.

The sky is filled with good and bad that mortals never know.

Oh, well, the night is long the beads of time pass slow,

Tired eyes on the sunrise, waiting for the eastern glow.

The pain of war cannot exceed the woe of aftermath,

The drums will shake the castle wall, the ring wraiths ride in black, Ride on.

Sing as you raise your bow, shoot straighter than before.

No comfort has the fire at night that lights the face so cold.

Oh dance in the dark of night, Sing to the morning light.

The magic runes are writ in gold to bring the balance back. Bring it back.

At last the sun is shining, The clouds of blue roll by,

With flames from the dragon of darkness, the sunlight blinds his eyes.

Հ.գ. Սանդին միակն է, ով Պլանտից բացի երբևէ երգել է Led Zeppelin-ի ստուդիական ալբոմներում:

Երաժշտության զգայականությունը

Հատված աշխարհի ամենատարբեր ծայրերից անծանոթ երաժշտասերների հետ իմ նամակագրություններից: Էս մեկը ամենատպավորիչների թվում է. հեղինակը ներկայումս Թիմ Բաքլի ու էլի շատ այլ մռութ երաժիշտներ քավր անող, վաթսունն անց  պապիկ է.

Քոլեջում (կարծեմ՝ 1968 թիվն էր) մի աղջկա գիտեի. Գորդոն Լայթֆութ շատ էր սիրում: Այն ժամանակ նա ինձ մի տարօրինակ բան ասաց, որը ես երբեք չէի կարողանում հասկանալ. նրան դուր էր գալիս շորերը լրիվ հանել հագից, մերկ պառկել հատակին ու պարզապես Լայթֆութ լսել:
Հիմա ես հասկանում եմ դա՝ երաժշտության զգայականությունը: 

Փետրվարի 3, 2012թ. 

Կասկադի նոր արձանի մասին

Ֆերնանդո Բոտերո. «Սիգարետով կինը»

Դեռ միայն լուսանկարներով եմ հասցրել տեսնել Կասկադում նոր տեղադրված արձանը, ու ինձ դուր է գալիս: Հասկանում եմ նաև նրանց, ում դուր չի գալիս, բայց ինձ դուր չեն գալիս նրանք, ովքեր «դժվարանում են դա նույնիսկ արվեստի գործ անվանել»: Արվեստի նպատակը ոչ միայն ստանդարտ էսթետիկ պատկերացումներ մարմնավորելն է, այլ հաճախ գոյություն ունեցող իրականությունը մարդկանց վառ կերպով ցույց տալն է, քննադատելը, գեղեցկություն փնտրելը ամենաանհավանական տեղերում, որտեղ առօրյա հոգսերով տարված հասարակ մարդիկս հաճախ չենք նկատում: Ես ինքս լրջորեն կառաջրկեի արձանը վերանվանել «Երեսունն անց երևանցի տանտիկինը՝ մայիսյան սեքսից հետո»: Մեր քաղաքի թաքնված կյանքի մի մասը էդքան վառ կերպով արտահայտող արձան երևի թե դժվար է գտնել: Ու ինքը տգեղ չի բնավ: Շատ լավն ա, հա: :)

Սոճու անտառներում, ուր արևը երբեք չի շողում

Օքեյ, ես սկսում եմ ասել, որ երաժիշտն ախմախ ա, երբ վերջինիս կատարմամբ "In the Pines"-ի նման մութ, մռայլ, խորհրդավոր ու մի քիչ էլ վախենալու պատմություն պատմող (ինչպես նմանատիպ շատ այլ անգլո-ամերիկյան ժողովրդական ստեղծագործությունների մեջ) երգ սկսում է հնչել Backstreet Boys-ի "Show me the meaning of being lonely"-ի՝ ինչ-որ տափակ, դեռահասական սիրային բալլադի նման: 

Ըստ այդմ էլ, ում աշխարհընկալումը ոնց որ կա, ում հետաքրքրությունների շրջանակը ինչով, որ սահմանափակվում կամ ընդլայնվում ա, եղած տարբերակների միջից իրեն հոգեհարազատն էլ գտնում ա.

Ջահելություն

Ֆրանսիայի փոքր գյուղակներում պտտվելիս դեպրեսիվ մի երևույթ եմ նկատել. նման տեղերում զբոսնող, իրենց արձակուրդն անցկացնող մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը ծեր, արդեն թոշակի անցած մարդիկ են՝ ոտուձեռները բաց, մայկա-շորտիկներով, իրենց ջահելի տեղ դնող, բայց բարակած ու ճմռթած մաշկով, բազուկներից թուլացած, կախ ընկած մկաններով: 

Ես, իհարկե, ծեր մարդկանց դեմ ոչինչ չունեմ, բայց երբ շուրջբոլորս մարդկանց մոտ 80 տոկոսը վաթսունն անց տատիկ-պապիկներ են, սկսում եմ ավելի հաճախ հիշել այն մասին, թե կյանքն ինչքան շուտ թոշնող բան է: Ու նաև հիշել այն մասին, թե ինչքան եմ սիրում երիտասարդությունը, ջահել լինելու երևույթը ընդհանրապես: Լինի մարդկանց, թե կենդանիների, թե բույսերի, բնության մեջ ընդհանրապես: Ֆիզիկական թարմությունը... :) Բոլորիս շրջապատում կան, օրինակ, մարդիկ, որոնք տեսքով սովորաբար մեծ են թվում, բայց ուշադիր նայելիս մաշկի ձգվածությունը, դեմքի պզուկները, աչքերի արտահայտության զուլալությունը միանգամից մատնում են, որ ջահել են, շատ ջահել հըլը: :) Իմ կարծիքով՝ էնքան սիրուն երևույթ ա էդ: Սիրում եմ նայել-նայել ու մարդկանց մեջ թեժ-թեժ վառվող կյանք հայտնաբերել:

Սկարբորոյի տոնավաճառը, բրիտանական ֆոլկը

Scarborough Fair-ը ամենահայտնի անգլիական (բրիտանական) ժողովրդական մեղեդիներից է. դրանից հայտնի մեկ էլ երևի Greensleeves-ն է: Երաժշտագետները «Սկարբորո»-յի արմատները հասցնում են ընդհուպ մինչև 17-րդ դար: Երգի այսօրվա բովանդակությունը հետևյալն է. միջնադարում ամեն տարի Անգլիայի Սկարբորո քաղաքում մե՜ծ ու աննախադեպ տոնավաճառ էր կազմակերպվում, ու աշխարհի տարբեր ծայրերից վաճառականներ էին գնում այնտեղ՝ իրենց առևտուրն անելու: Երգի հերոսը կամ հերոսուհին, ըստ երևույթին՝ մի խուլ գյուղում նստած տղա կամ աղջիկ, որ դաշտում սննդի մեջ օգտագործվող խոտաբույսեր՝  մաղադանոս, շալֆեյ, ռոզմարին և ուրց (parsley, sage, rosemary and thyme) է հավաքում, որոնք նույնպես պետք է տարվեն Սկարբորոյի տոնավաճառ, խնդրում է այդ խոտերին, որ իր անունից իր սիրեցյալին բարևեն ու հետն էլ ասեն, որ մինչև էս-էս-էս բաները չանի (որոնք անհնար են. օրինակ՝ առանց ասեղի ու թելի շապիկ կարել բատիստից, ծովի մեջ մի ակր հող գտնել, դրա վրա կաշվից մանգաղով հունձ անել ու ամբողջը մի փնջում հավաքել :) ), էլ չի սիրի նրան:


Էսպես, երգի պարզությունից ու սիրունությունից ոգեշնչված՝ մի քանի շաբաթ առաջ որոշեցի մի քիչ ես էլ ինձ գիտառՉիստ զգալ, ու էն որ իրենց կայֆին խմած-մմած սկսում են էշ-էշ բաներ նվագել-երգել՝ իրենց տաղանդն ի ցույց դնել, նման մի բան էլ ես արեցի ու բռնեցի "Scarborough fair"-ը հայերեն թարգմանեցի: Բայց իրականում, ներողություն արտահայտությանս համար, թ*իք մը ստացվեց, որովհետև դժվար էր՝ չնայած նպատակը բնավ երգը բառացի թարգմանելը չէր, այլ կիսակատակ ինչ-որ հայկական իրականության մեջ նման մի բան ստանալը: Ու ամենադժվարը հենց առաջին տողն էր "are you going to Scarborough fair?"-ը: Մենք չունենք ոչ մի նման տոնավաճառ, որտեղ հեռուներից մարդիկ են գալիս: Ու հենց Սկարբորոյի անունն է, որ երգողի ու իր սիրեցյալի միջև հեռավորության ու կարոտի ենթատեքստն է դնում, որովհետև տարվա մեջ էդ մի շանսն է, որ իր հավաքած խոտերն ու իր սիրեցյալը կարող են հանդիպել: :D :)) «Զեյթունի շուկա»-ն չի բռնում, հեչ չի բռնում: Փոխարինեցի «քաղաքի շուկա»-յով, որը գյուղից քաղաք տանելու ենթատեքստ է թողնում: Մի քիչ ավելի մոտ... Բայց, մմմ, գուցե դու՞ք էլ տարբերակներ ունեք.

Արդեն գնու՞մ եք քաղաքի շուկա,
Ուրց և դաղձ, մանանեխ, ռեհան,
Բարև տարեք. այնտեղ մեկը կա.
Ես առաջ սիրում էի նրան:

Այ սենց խիստ օրագրային խոխմա մտքեր... :) Թող մնան, մեկ էլ տեսար՝ հասունացան, մի բան ստացվեց:







Ու էս տարբերակով. ճիշտն ասած, զուտ իմ սուբյեկտիվ ճաշակի առումով, չեմ կողմնորոշվում՝ որն է ավելի վատը՝ Սարա Բրայթմանի՞, թե՞ Սելթիկ Վումանի երաժշտական մշակումը: :D Այնուամենայնիվ.



Մեկ էլ՝
Հ.գ. Ես մեղք չունեմ, որ հայերենը բաղաձայն լեզու ա :D

Մարդկանցից հիասթափվելու մասին

Մարդիկ, ապրելով հասարակության մեջ, սովորում են բազմազան ձևականություններ, որոնք ռեֆլեկտիվ կերպով կրկնում են կյանքի ընթացքում. օրինակ՝ ծանոթ մեկին տեսնելուց սովորաբար ասել՝ բարև, ո՞նց ես: Բայց դրանք միայն այսպիսի «անմեղ» ու առօրեական արտահայտություններով չեն սահմանափակվում:

Լքել, թողնել-հեռանալ զույգից, ծանոթ-ընկերներից՝ ինչ է, թե հիասթափվել են: Կարծես շուրջբոլորը հիմարներ են, ովքեր ուրիշ հիմարներից ֆանտաստիկ սպասումներ ունեն. ասենք, սպասումներ այնպիսի, որ այդ հիմարները երբևէ հիմարություն անելու ի վիճակի չեն: Ու մեկ էլ՝ հոպ, ո՜վ զարմանք, հիասթափվում են:

Երբեք չեմ հասկացել, թե ինչպես կարելի է մարդկանցից հիասթափվել: Երևի դրա համար է, որ առնվազն այն մարդկանց շարքում, որոնց հետ կարող եմ ինձ ստիպել գոնե երկու բառ փոխանակել կամ երբևէ փոխանակել եմ, թշնամիներ չեմ թողնում: Չեմ թողնում մարդկանց, ում կյանքը թունավորում եմ: Ես կարող եմ հոգնել ձեզանից, բացահայտել, որ դուք իրականում շատ ավելի վատն եք, քան թվում էիք. հնարավոր է՝ դուք ինձ հենց սկզբից էլ դուր չեք եկել, ու ես ձեզ հակառակն եմ խաբել: Բայց ես ձեզնից չեմ հիասթափվում: Ես ոչ մեկից սպասելիքներ չունեմ:

Իսկ դու՞ք: Մի՞թե դուք իրականում ձեր հիասթափություններից սպասելիքներ ունեիք:

Կարծես՝ ծնված օրվանից բոլորիս սովորեցրած լինեն, որ բարդ ու անհարմար իրավիճակներից լավագույն ելքը ինքներս մեզ ու մնացած բոլորին հիմարի տեղ դնելն է:

Have a cigar, Roy Harper

Հետաքրքիր է, որ չնայած Ֆլոյդ ու Զեփելին սիրողների բազմամիլիոնանոց բանակին, Have a Cigar-ը, Hats off to Roy Harper-ը ու էն, որ Ջիմի Փեյջը շատ-շատ է նվագել Ռոյ Հարփերի հետ ու Ռոյ Հարփերի համար, էդպես էլ բավականաչափ PR չդարձան, ու էս մարդը երբեք մեծ լսարան չունեցավ: Նա պատկանում է «երաժիշտներ երաժիշտների համար» կատեգորիային. դրանք երաժիշտներ են, ովքեր չունեն մեծ լսարան, բայց փոխարենը խիստ հայտնի են պրոֆեսիոնալների շրջանակում ու վայելում են նրանց խորին հարգանքը՝ ոչ հազվադեպ նաև որպես նրանց ուսուցիչներ: Շատ վառ օրինակ է Թոնի Ջո Ուայթը...

Մինչդեռ, ըստ իս, Ռոյի երաժշտությունն արտակարգ է: Եթե հեռու գնալու հավես էլ չլինի, ապա Stormcock ալբոմն առնվազն խորհուրդ եմ տալիս մի անգամ, երկու անգամ լսել: Այդ ալբոմում նվագում է նաև Փեյջը: Ու էլի վոկալից եմ խոսելու (ինձ տարել ա, հա :D), բայց իր տեխնիկան նույնպես շատ յուրահատուկ է. ձայնը հաճախ ձգվու՜մ-ձգվու՜մ, բարակում է, ու թվում է, թե մի քիչ էլ ու կխզվի, բայց չէ, ոնց «գնացել էր», էդպես էլ «հետ է գալիս»:

Հա, մոռացա. ֆոլկ ռոքի, պրոգրեսիվ ֆոլկի ու անսովորի սիրահարների համար:

Կարճատև տեսահոլովակ, որտեղ Փեյջն ու Հարփերը միասին նվագում են բնության գրկում.

Me and My Woman, Stormcock 1971

Twelve Hours of Sunset, Valentine 1974

Գրառում Աստծո մասին

Սիրում եմ երաժշտության անմիջական ազդեցության տակ պոստեր անել: Իմ կարծիքով, եթե ոչ հանճարեղ, ապա իսկապես լավը համարվելու համար տեխնիկական հորինվածքի ու կատարողական մակարդակի մակերեսային, այո՛, մակերեսային, ընկալումից հետո երաժշտությունը պետք է իր ունկնդրի հոգու մեջ ինչ-որ խորը հետք թողնի ու ոգեշնչման աղբյուր դառնա՝ անկախ նրանից, թե ինչպիսի ոգեշնչման: Ոմանք անմիջականորեն մղում են ստեղծագործելու կամ աշխատելու, ոմանք ուրախություն են պարգևում ու ոգևորում, վստահություն ու ուժ ներշնչում, ոմանք ուղեղդ հանգստացնում են ու մոտդ հարմոնիայի զգացողություն առաջացնում, ոմանք էլ մեջդ կուտակված տխուր մտքերը խտացնում են ու ստիպում արցունքների տեսքով դրանք վերջապես դուրս բերել: Դիոն ոնց որ իմ մեծ ու իմաստուն, կյանք տեսած ու լիքը ճամփաներ անցած (Արագորնի նման :D) ընկերը լինի. ահավոր սփոփիչ ա իրեն լսելը: Ոնց որ դու խեղդվելուց լինես ու հանկարծ զգաս, թե հայրդ ոնց ա թևերիդ տակից բռնում, դուրս քաշում... Ոնց որ... Ոնց որ դու Barrow-Downs-ում թակարդն ընկած Ֆրոդոն լինես, Դիոն էլ Թոմ Բոմբադիլը: :D:D Այ տենց մռութն ա ինքը: Ու հատկապես շատ եմ սիրում իր վոկալը էն պատճառով, որ դրա հզորությունը ոչ թե բացառիկ տեխնիկական ճկունության ու, ասենք, անասուն range-ի մեջ ա, այլ հենց ձայնի որակի:

Հ.գ. "Dio" իտալերենից թարգմանաբար նշանակում է «Աստված»: Դիոն ծագումով իտալացի է, այո՛: :)

Լորդ Ջոնը... :(

Ջոն Լորդը էն ստեղնահարն էր, որի համմոնդի երգեհոնի սոլոները լսելիս սաղ ռոքերներն ուզում էին իրենց գիտառները ցխեին պատերով ու սկսեին դաշնամուր սովորել. այդ էդքան դրայվ ու էներգիա կար իր նվագածի մեջ: Այ էդքան որոշիչ էր ինքը Դիփ Փարփլի էն ամենաիսկական ու համով սաունդի (ինչի շնորհիվ ես հիմնականում սիրում եմ էդ խմբին) համար: Ու որոշիչ էր ոչ միայն ստեղնաշարային գործիքներով: Հզոր, իսկական երաժիշտ էր՝ ամեն առումով:

Ջոն Լորդի պաշտոնական կայքում հայտարարությունը մահվան մասին: Վերջը Դիոյի պես եղավ իր հետ էլ: Մի տարի, երկու տարի էլ հայտնի էր հիվանդության մասին, ու էլի հույսերը, որ կլավանա, չարդարացան: Մեծ մարդ էր արդեն չնայած... Էհ... Հանգչի՛ր խաղաղությամբ, իմաստուն աչքերով ալեհեր, sexy պապիկ... :')) :'( Սիրում եմ քեզ շատ-շատ-շատ: Պիտի որ հաճելի լինի մեռնել էն զգացողությամբ, որ դու դեռ երկար ես ոգեշնչելու շատ, շատ, շատ, հազարավոր տաղանդավոր մարդկանց:

Հայկական հևի. welcome back, Նաիրի! (վիդեոներ)

Մի երկու բան կա Երևանում, որ աշխարհի որ ծերն էլ գնամ, քանի տարեկան էլ դառնամ, միշտ կարոտելու եմ: Նաիրիի համերգները էդ քիչ բաներից մեկն են: 

Ահագին ժամանակ է, ինչ համերգներ չէին տալիս, քանի որ կիթառահարը՝ Խորենը, բանակում էր, բայց ինքն արդեն եկել ա, ու էսօր երկար սպասված "Welcome Back" համերգն էր: Շա՜տ էի կարոտել, ու լիքը անակնկալներ եղան, որոնցից մեկը համենայն դեպս ինձ համար շատ տհաճը դուրս եկավ էր. չգիտես խի էս անգամ որոշել էին ուղիղ event-ում գրված ժամին համերգը սկսել, ու իրենց ճշտապահության երեսից համարյա կեսը բաց թողեցի: :( Փոխարենը Dio-յի, է թու, Black Sabbath-ի Heaven and Hell-ի ու Judas Priest-ի Painkiller-ի հրաշալի քավրները բաց թողածը ինչ-որ չափով կոմպենսացրին: \m/

Մի խոսքով, լեզվիս շատ չտամ, գրելուս հիմնական իմաստն էն էր, որ էսօրվա համերգից երկու հատ վիդեո եմ նկարել (իմ շատ սիրելի երգերը՝ Run Baby Run ու Mad Dog. շուտվանից էի ուզում սրանք հենց Այդինի վոկալով կենդանի կատարմամբ վիդեոներ տեսագրել, էն էլ հա չէր ստացվում... Երկուսն էլ Նաիրիի հեղինակային երգեր են, ի դեպ) ու ներքևում տեղադրում եմ: 

Կայֆ օր էր էսօր, դուք էլ եկեք Նաիրիի համերգներին! Մանավանդ, որ ականջիս ինչ-որ կասկածելի փսփսոցներ են հասել, մեջները պահի տակ "Manowar" լսեցի: :D Է՜խ, մենակ թե գնալուցս առաջ հասցնեմ լսել: \m/

Run Baby Run

Mad Dog

Իմ Փինք Ֆլոյդը

Ինձ մոտ (և երևի՝ շատերի մոտ) շատ սիրելի խմբերի, երաժիշտների նկատմամբ մի որոշ ժամանակ (բավականին երկար՝ մի տարի, երկու, երեք) «բուռն կրքի» շրջան է լինում. դա նման է նրան, որ նոր ես սիրահարվում ինչ-որ մեկին: Անընդհատ իրենց լինկերը պոստես, մարդկանց հետ իրենց մասին խոսես, իրենց մասին բլոգային գրառումներ անես, ֆորումներում քննարկես, ծննդյան ու մահվան ու այլ կարևոր օրերին աշխարհով մեկ բղբղաս, որ դու հիշում ես այդ մասին: Եվ դա՜... Շա՜տ լավ է: Սիրում եմ ֆանատ լինել: :) Ու համաձայն չեմ բոլոր նրանց հետ, ովքեր կարծում են, որ ինչ-որ բանի ֆանատ լինելը վատ է (սակայն, կարծում եմ, որ այդ ինչ-որ բանն, այնուամենայնիվ, խելամտորեն է հարկավոր ընտրել):

Երեկ Բարրեթի մահվան օրվա կապակցությամբ ընկերներիցս ոմանց պոստերը ինձ ստիպեցին մի քիչ մտածել, թե ինչ էր Փինք Ֆլոյդը ինձ համար:

«Բուռն կրքի» տարիներին չեմ հասցրել թերևս միայն բիոգրաֆիական գրքեր կարդալ ու խմբի թեմատիկայով շորեր գնել-հագնել. առաջինը առաջին հերթին պայմանավորված է եղել այն ժամանակ ինտերնետի քիչ հասանելիությամբ ու իմ՝ ինտերնետի հնարավորությունների մասին դեռևս ոչ այնքան լավատեղյակությամբ, երկրորդն էլ նույնիսկ հիմա հեշտ բան չի: :) Բայց փոխարենը իմ ձայնադարանում մինչև հիմա կան 252 բութլեգային (էն որ 60-70-ականներին համերգների ժամանակ ֆանատները էն թվերի մագնիտոֆոններով ձայնագրում էին երգերը) ու ոչ պաշտոնական այլ դիսկեր: :) Այն ժամանակ ես այդ հսկա քանակությունը ներբեռնել էի 12 կբ/վրկ արագության ինտերնետով, հիհի (էս էլ մեր ժամանակի հերոսությունները :D): Փոխարենը նաև լսել եմ Pink Fairies խմբին, մմմ, ու Roger Waters-ի և Ron Geesin-ի համատեղ ալբոմի օրիգինալ CD-ն եմ գնել: Նաև ունեմ տրաքած mp3-ներով դիսկեր: The Wall-ի կասետը չի մնացել: Բայց էդ իմը չէր: Մամայինն էր: Է՞լ ինչ ունեմ: Հա, ունեմ մի հատ փախած փառատոնից փախած jamming-ի ձայնագրություն, ասում են՝ Ֆրենկ Զապպայի հետ "Interstellar Overdrive" են տժժցնում: Ֆլոյդ Քաունսիլից էլ 4 հատ երգ ունեմ: Անդերսոնից՝ տասով ավելի: Ու գիտեի, որ Բարրեթը համարյա թքած ուներ իրենց մյուզիքի վրա: :D Տենց, նաև հիշում եմ Yeeshkul ֆորումում օգտագործողի իմ անունն ու գաղտնաբառը: Մի անգամ էլ համալսարանում անգլերենի դասին իրենց մասին եմ մինի պրեզենտացիա արել: Ու Live 8-ի ժամանակ Փինք Ֆլոյդի վերամիավորումը նայել եմ սովետական տելեվիզրով՝ ուղիղ եթերում: -_-

Ես նույնիսկ չեմ ուզում նկարագրել, թե ինչքան շատ եմ իրենց սիրում, որովհետև արդեն չեմ էլ հիշում, թե ինչքան շատ եմ իրենց սիրում: Ոնց որ, ասենք, մամային կամ պապային, ու որ ընկերներս ֆեյսբուքում Փինք Ֆլոյդի երգեր են շեյր անում, մեծամասամբ ալարում եմ լինկերը լայքել: Էսքանից հետո տեղն ա ինձ, որ էդ թեմատիկայով նկարներում կամ այլ պոստերում ում ասես չեն թեգում, բացի ինձանից: :(

Վերջում ես, թերևս, կգրեի, որ էս խմբի առկայությունը իմ կյանքում ինձ համար ամենակարևոր ու իմ էսօրվա ու ապագա ես-ը (չնայած ինքը ներկա դրությամբ իրենից առանձնապես բան չի ներկայացնում) ձևավորող հանգամանքներից էր, եթե ես չունենայի էն տարօրինակ համոզվածությունը, որ էդ առկայությունը չլինել չէր կարող: Դա նույնքան բնական էր, որքան, օրինակ, այն, որ մի օր Գյումրիից գալու էի Երևան: :D

Like a prayer

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

to me

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

to me

Վերջ:

Լացացնող հիացմունքի մասին

Գեղեցկության մի հատ կատարյալ տեսակ կա, որ անբացատրելի է ուղղակի. ընդհանուր գիծը հազվադեպ հանդիպող նման բաների մեջ այն է, որ իրենց մեջ միաժամանակ համ հզորություն կա, համ մաքրություն, համ էլ անկեղծություն: Իրենք ինձ մոտ միշտ տարօրինակ ռեակցիա են առաջացնում. սիրտս «լցվում» է հիացմունքից, ու սկսում եմ լաց լինել կամ առնվազն անընդհատ զսպված «հեսա կլացեմ» զգացողություն է մոտս: Ու էդ ամենը ոչ մի բանից: Ոչ ինչ-որ տխուր հիշողություն, ոչ ինչ-որ ասոցիացիաներ: Ուղղակի ահավոր սիրուն են: Էդքան բան: Ու մինչև հիմա նման երեք դեպք հստակ կարող եմ առանձնացնել.

1. Առաջին պատվավոր հորիզոնականը զվաղեցնում է ծովը. ավելի կոնկրետ՝ առաջին անգամ աչքերս միանգամից բացելն ու ծովը տեսնելը (էդ ժամանակ արդեն 19 տարեկան էի :). էն եմ հիշում, որ երկինքն ու ջուրը խառնվել էին իրար, սկզբից չէի հասկանում՝ որը որտեղ էր): Լուսանկար չեմ դնում, որովհետև ոչ մեկը չեն արտահայտում էն, ինչ զգում ես, երբ մեջն ես:

2. Երկրորդը այ այս կտավն է: Միշտ: Ամեն անգամ նայելուց: Նույն զգացողությունն է: Հիմա ինքը պահվում է Փարիզում՝ Օրսեի թանգարանում. մարդ մտածում է՝ բա չլինե՞ր. գնար օրիգինալը մի հատ տեսներ, մի կուշտ լացեր գար: :)

«Աստղազարդ գիշեր մը Ռոնայի վրա». Վան Գոգ

3. Երրորդը այ այս երգն է հենց այս կատարմամբ: Հատկապես հենց առաջին տողը երգելուց Սանդիի ձայնը: Նորից շեշտեմ. երգի իմաստից չեմ հուզվում կամ էլ եսիմ ինչ... Ուղղակի ահավոր սիրուն է ու մաքուր իր ձայնը: Ուրիշ ոչ մի բան: Նույնիսկ Բաքլի լսելուց երբեք էդ զգացողությունը չեմ ունեցել:

Չնայած... Երևի չորրորդ ու ամենաթարմ նմանատիպ տպավորությունը կարելի էր տալ Մարկեսի «Սերը խոլերայի ժամանակ» վեպի որոշ հատվածների, ինչպես, օրինակ.

И он даже успел узнать ее в этой сумятице, разглядеть сквозь неповторимо горькие слезы из-за того, что он умирает один, без нее, и еще успел посмотреть на нее последний раз в жизни таким сияющим, таким печальным, таким благодарным взглядом, какого она не видела у него ни разу за полвека их жизни вместе, и сумел сказать ей на последнем выдохе: - Один Бог знает, как я тебя любил.

Ներուդայի էս բանաստեղծությանն էլ կտայի, բայց էս մեկն արդեն ուրիշ պատմության հետ եմ սկսում խառնել երևի թե: :)

Բա... :)

Երջանիկ կախարդ վհուկ մը

Նկարում՝ Sandy Denny. շատ լավ կին
վոկալիստների մասին՝ ի միջի այլոց

Նենց չի, որ կանայք ընդհանուր առմամբ վատ վոկալիստներ են, չէ, ընդհակառակը՝ ֆոլկի, թեթև ռոքի, փոփ, ջազ ու այլ ոճերում, էլ դե չասեմ դասական (օպերային) երգեցողության դեպքում մեր մտքով նույնիսկ չի էլ անցնում հատուկ աչքի ընկնող կին վոկալիստներ փնտրել, որովհետև տղամարդկանց հավասար (կամ տղամարդիկ կանանց հավասար) տեղ ունեն էդ ոճերում: Չնայած ինչ-որ նկատել եմ, որ շատ լավ տղամարդ վոկալիստները (երևի թե ընդհանուր առմամբ ֆիզիկապես ավելի ուժեղ ձայնային ապարատի, հատկապես համեմատաբար ավելի հաստ ու երկար ձայնալարերի ու կոկորդային մկանների շնորհիվ :D) սովորաբար ձայնի ավելի մեծ range են ունենում, բայց դե էդ դեռ ուրիշ թեմա է: >_>

Իսկ այ մետալի մեջ կանայք քիչ են: Իսկապես քիչ են: Հատկապես լավերը: Գրեթե չկան: Ու խոսքը չի գնում օպերատիկ ձայնով դում մետալ երգողների կամ գրոուլ անողների ու եսիմ էլ ինչ ձևի ճմռթած հարշ վոկալների մասին: Խոսքը գնում ա հատկապես ավանդական հևի մետալ/հարդ ռոքում թեթևակի խզվածոտ, բայց այնուամենայնիվ մաքուր ու միաժամանակ թափով (երբեմն կիսա-օպերատիկ) հզոր ձայնի մասին: Մի խոսքով, էն ինչ պատկերացնում ենք Դիո, Բրյուս Դիքինսոն կամ Կևին ԴյուԲրո (Quiet Riot) ասելով:

Ու ես միշտ մտածում էի թե խի՞: Ի՞նչն ա խանգարում: Ուղղակի կանայք ավելի բարձր ռեգիստրում են երգում, էդքան բան: Կարելի ա շատ նորմալ տեխնիկա զարգացնել high pitched scream-երի և այլնի, ու մյուս գործիքների դաշնակումները վոկալին համապատասխանեցնել...

Սիրուն Դորո տոտա

Ու մինչ էս տեսակ մտորումների մեջ էի, երկու շաբաթ առաջ Տրոլլ փաբում (ապրեն իրենք :D) լսեցի մի հատ շատ լավ երգ, ու երեխեքից ինձ ասացին, որ վոկալիստը աղջիկ ա, բայց էդ պահին մի հատ նենց սկրիմ ընկավ ականջս, որ հրաժարվեցի հավատալ պարզապես!! Մտածեցի, որ Steelheart-ի վոկալիստի նման լավ բարձր ձայնով տղա կլինի ուղղակի: Բայց ցեցը ընկավ ջանս, ու հաջորդը օրը հայտնաբերեցի Դորո Պեշին (Doro Pesch) ու Warlock (թարգմանաբար նշանակում է «կախարդ») խմբին: Warlock-ի անունը, որպես 80-ականների կարևոր խմբերից (ես դրանց շատ եմ լսում), տարբեր տեղեր շատ էի հանդիպել, բայց բախտս չէր բերել էնքան, որ լսեի:

Մի խոսքով, ասածս էն ա, որ Դորոն իրոք ահավոր լավն ա ոչ միայն կանանց մեջ էդ ոճում, այլ ընդհանուր բոլորի մեջ: Որ համ խզվածոտ ձայնով ա երգում, համ շատ սիրուն մաքուր վոկալով անցնումներ ա կատարում, համ էլ կայֆ սկրիմեր ա անում!! :)) Ու ինձ թվում է հարցը ոչ թե նրա մեջ է, որ կանայք տեխնիկապես ի վիճակի չեն հևի մետալ ոճում երգել, այլ էն, որ ավանդական հևի/հարդ ռոք հոգով-սրտով իսկապես սիրողները քիչ են, որ մի հատ էլ իրենց մեջ համարձակություն ունենան ինչ-որ նոր բանի սկիզբ դնեն, իրենց միջից լավերը զտվեն ու համաշխարհային ճանաչման հասնեն: Էսօր մի հատ հարցազրույց էի նայում Դորոյի հետ (վերջում կտեղադրեմ), ու անկեղծորեն նախանձեցի իրեն, որովհետև ինքը էնքան երջանիկ էր երևում իր կարիերայով, ինչքան էր ժպտում հարցերին պատասխանելուց, իր ֆանատների մասին պատմելուց, թե ինչքան ա սիրում երգել, ֆանատների հետ շփվել, ոնց ա ամենօրյա կյանքից ոգեշնչվում. հատկապես հավես էր էն պահը, որ իր մոտ օրագիր ա պահում, ու եթե ինչ-որ հետաքրքիր բան ա պատահում իր հետ, գրի ա առնում, որ հետագայում կարողանա դրա մասին երգեր գրել:

Համ էլ ես մի հատ տարօրինակ չափանիշ ունեմ՝ ստուգելու մարդկանց (հատկապես աղջիկների դեպքում ա լավ աշխատում) ինչքան ա դուր գալիս մետալ համերգների ժամանակ երաժշտությունը, ինչքանով ա էդ իրենց հոգեհարազատ, ու էդ չափանիշը... տադաաա՜մ... հեդբենգի ձևն ա: Ես սիրում եմ, հա, համերգների ժամանակ դրա վրա ուշադրություն դարձնել. ինքը վռազ «պալիտ» ա անում կոտրատվող ձևերիստներին՝ համ ֆանատների, համ կատարողների դեպքում: :D Բա: :) Դորոն հավեսով, թափով, կայֆ հեդբենգ ա անում: :)

Լավ... Լինկեր.

Ինձ շատ դուր եկած երգ Warlock-ից.

Էլի շատ լավ Դորո տոտա.



Սիմֆոնիկ Դորո.




Եվ հարցազրույցը.

Մենավորն ու նոր բլոգի սկիզբը

Բարև բոլորին: Առաջինը սա կկարդան նրանք, ովքեր ինձ արդեն բավականաչափ ճանաչում են, բայց էն պայծառ հույսով, որ մի օր էլ կարող է կարդան նրանք, ովքեր չեն ճանաչում, ներկայանամ.

Ես Անին եմ:

Ու էս բլոգում գրելու եմ հիմնականում երաժշտության մասին: Էն երաժշտության, որը ես եմ լսում, իսկ եթե ուզում եք պատկերացում կազմել այն մասին, թե առավելապես ինչ եմ լսում, կարող եք այցելել լաստ.ֆմ-ի իմ պրոֆիլը:

Երևի թե ավելի շատ պատահական մտքեր կլինեն. դրանց նմանները միշտ պտտվում են իմ գլխում ու սրանից հետո էստեղ են օբյեկտիվ տեսք ստանալու: Ուշադրության արժանի նորություններ հայտնաբերելու դեպքում կաշխատեմ երաժիշտներին էլ ներկայացնել: :)

Իսկ ոչ հիմնականում գրելու եմ այն ամենի (հասարակական խնդիրների, ուսումնական կյանքի, իմ մասնագիտության՝ իրավաբանության կամ այլ գիտությունների, արվեստի և այլնի) մասին, ինչն ինձ հուզում է ու պատրաստ եմ պատմել ու քննարկել բացարձակապես բոլորի հետ հետ. դրանք թերևս կառանձնացնեմ "nomusic" ընդհանուր թեգով:

Մի խոսքով, այսօրվա պատահական միտքը «հիմնական» կատեգորիայից, որը և վերջնականապես հասունացրեց բլոգի գաղափարը.

Manowar-ը ջահել տարիներին՝ դիսկո ոճի հագուստով:
Ձախից երկրորդը՝ Eric Adams, աջից առաջինը՝ Joey Demaio:
Մյուս անդամները (Scott Columbus (հանգչի՛ր խաղաղությամբ) և
David Shankle) հետագայում փոխվել են:

Իրականում, Manowar-ը, հա, ահագին փոզեր (poser) խումբ լինելով (մանավանդ իրենց բավական մութ անցյալում)՝ շատ արդյունավետ կերպով detect ա անում մյուս փոզերներին, ովքեր ասում են, որ Manowar-ը վատ խումբ ա՝ զուտ արտաքին իմիջից դատելով, դրանով իսկ նրանց զտելով իսկական մելոմաններից, ովքեր բախտ են ունեցել հասկանալու, թե ինչ կայֆ երաժշտություն կա իրականում էդ խմբի մեջ!!! :P Ես ուրիշ խումբ չգիտեմ, որ էդքան էմոցիոնալ ու հաջող կերպով արտահայտի բրուտալ «դուխ», կատաղություն, ուժ ու հզորություն (բրուտալ և բռի!!!)՝ սատկացնելու... սատկացնելու ում, որ հասնում ա սատկել: :D :P Ու եթե Iron Maiden-ի հանդեպ սերը ինչ-որ տեղ մեծացնում ա էն, որ Դիքինսոնը ահավոր մռութ տիպ ա, ապա Մենավորին սիրում եմ մենակ իրենց երաժշտության համար, հա՛!! Ինչպիսի վեհ զգացմունքներ այս 50-60 տարեկան ձյաձկաների նկատմամբ!!

Re-post: River Crombie

Երաժշտասեր հասարակությանն առաջարկում եմ «Adele-ազգիներից» մի պահ կտրվել ու ժամանակին գնահատել համեստ, բայց խիստ տաղանդավոր մարդկանց:

Նախկինում մի անգամ արդեն գրել էի River Crombie-ի մասին, որն իրենից ներկայացնում է one-man-band, ավելին՝ «մեկ ձայն և մեկ կիթառ» ֆորմատի մեջ: Այն ժամանակ ես նրան բացահայտել էի Jackson C. Frank-ի՝ իր հիանալի քավրների շնորհիվ ու մի թեթև շահագործում էի՝ ինքս իրենից սովորելու նպատակով: Հետո գտա իր հեղինակային երգերը, ու պարզվեց՝ դրանք շատ լավն էին: Իրար մեսիջներ գրեցինք, խոստացավ՝ իր դեբյուտային ալբոմը ձայնագրելուն պես տեղյակ պահել, բայց ես իմ յութուբյան նախկին ըքաունթը ջնջեցի, ու մեր կապը կտրվեց: Վերջերս նորից միտս եկավ, ու որոշեցի փնտրել՝ տեսնել, թե ինչ եղավ: Պարզվում է՝ օգոստոսին արդեն իսկ ալբոմը ձայնագրել էր, իսկ ես քանի ամիս է՝ ուխտի ականջում քնած եմ...


River Crombie-ի "Time Beyond Me" ալբոմը լրիվ արդարացրեց իմ սպասելիքները. հատկապես դուր եկան "Folding Circle", "Cold Winter Morning", "Time Beyond Me", "Sweeping Days" ստեղծագործությունները. ի՞նչն է ամենաշատը ուրախացնում. կիթառի պարտիաները. Նիք Դրեյք, Ջեքսոն Սի Ֆրենկ. կարծես վերակենդանացած լինեն. 60-70-ականների old school ֆինգերփիքինգային բոլոր ավանդույթների պահպանմամբ: Վոկալն էլ է լավը. շատ հանգիստ, առանց որևէ արհեստական «ծամածռությունների», բնական երգում է: Մի խոսքով՝ ինձ անչափ հաճելի էր նմանատիպ նոր ստեղծագործություններ լսելը: Ես էլ կուզենայի ինքս նման երգեր գրել, է՜խ...

Հ.գ. Ալբոմն անվճար ներբեռնելու նենգ նպատակներով կարող եք պարզապես գուգլել "river crombie time beyond me" >_>