Ափալ-թափալ երաժշտական նոթ # 2.
Նոր մտածում էի, թե ինչի ա, օրինակ, պարզ մարդու խոսքերով ասած, Բաքլին լավ երգիչ, բայց խոսքի Բիյոնսեն լավը չի: Ախր լսում եմ, լսում, վրոդի վերջինն էլ ա տեխնիկապես հզոր վոկալիստ: Ո՞վ չէր երազի` տենց երգել իմանար...Ու տենց կան շատ-շատ լավ վոկալիստներ, որ լսում-լսում եմ, ասում եմ՝ վավու՜, ոնց էլ սենց երգում ա, ուխ տի՜, խի՞ ես իրենց չեմ լսում և այլն, բայց ֆսյո ժը «հոգու խորքում» :D զգում եմ, որ իրենք լավը չեն: Ու պատասխանը ինձ թվում ա՝ նրա մեջ ա, որ կա էսպես ասած երգիչների մի կատեգորիա, որոնք լավ են երգում, բայց որոնց մոտ առաջնային նպատակ ա ձևավորված՝ մարդկանց զարմացնել, վոկալի լավ տեխնիկա ցույց տալ՝ շփոթելով էդիկ երգարվեստի հետ, ու կան երգիչներ, որոնց մոտ վոկալի տեխնիկան ոչ թե նպատակ ա, այլ միջոց, գործիք: Էդ մարդիկ են, որ ձգտում են հենց իսկական արվեստ ստեղծելու: Էս վերջին նախադասությունը մի տեսակ շատ «քիթը ցցած ինծիլիգենտի» հնչողություն ունի, բայց էդ էնքան պարզ, հասարակ, մարդկային, ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ, մարդուն անասուններից տարբերակող բան ա. առօրյա ուտել-խմել-*ա*ելուց ու կրկեսի կապիկների նման մեխանիկորեն ինչ-որ բաներ անել սովորելուց բացի հոգևոր, «երկրից կտրված» արժեքներ ստեղծել, ունենալ. թեկուզ մենակ սեփական գլխում անկապ մտքերի ու զգացմունքների տեսքով՝ առանց նույնիսկ ուրիշների համար ինչ-որ արտահայտչաձև տալու... Հենց էդ ա Բաքլիի ամբողջ անկեղծությունը, սիրունությունը, ամբողջ արժեքը: Երբեք պետք չի էդ վոկալ կոչվածը վերջնական նպատակակետ սարքել. դա ընդամենը գործիք ա, միջոց: Ես իմացա, oui! ^_^
No comments:
Post a Comment