Մարդկանցից հիասթափվելու մասին

Մարդիկ, ապրելով հասարակության մեջ, սովորում են բազմազան ձևականություններ, որոնք ռեֆլեկտիվ կերպով կրկնում են կյանքի ընթացքում. օրինակ՝ ծանոթ մեկին տեսնելուց սովորաբար ասել՝ բարև, ո՞նց ես: Բայց դրանք միայն այսպիսի «անմեղ» ու առօրեական արտահայտություններով չեն սահմանափակվում:

Լքել, թողնել-հեռանալ զույգից, ծանոթ-ընկերներից՝ ինչ է, թե հիասթափվել են: Կարծես շուրջբոլորը հիմարներ են, ովքեր ուրիշ հիմարներից ֆանտաստիկ սպասումներ ունեն. ասենք, սպասումներ այնպիսի, որ այդ հիմարները երբևէ հիմարություն անելու ի վիճակի չեն: Ու մեկ էլ՝ հոպ, ո՜վ զարմանք, հիասթափվում են:

Երբեք չեմ հասկացել, թե ինչպես կարելի է մարդկանցից հիասթափվել: Երևի դրա համար է, որ առնվազն այն մարդկանց շարքում, որոնց հետ կարող եմ ինձ ստիպել գոնե երկու բառ փոխանակել կամ երբևէ փոխանակել եմ, թշնամիներ չեմ թողնում: Չեմ թողնում մարդկանց, ում կյանքը թունավորում եմ: Ես կարող եմ հոգնել ձեզանից, բացահայտել, որ դուք իրականում շատ ավելի վատն եք, քան թվում էիք. հնարավոր է՝ դուք ինձ հենց սկզբից էլ դուր չեք եկել, ու ես ձեզ հակառակն եմ խաբել: Բայց ես ձեզնից չեմ հիասթափվում: Ես ոչ մեկից սպասելիքներ չունեմ:

Իսկ դու՞ք: Մի՞թե դուք իրականում ձեր հիասթափություններից սպասելիքներ ունեիք:

Կարծես՝ ծնված օրվանից բոլորիս սովորեցրած լինեն, որ բարդ ու անհարմար իրավիճակներից լավագույն ելքը ինքներս մեզ ու մնացած բոլորին հիմարի տեղ դնելն է:

Have a cigar, Roy Harper

Հետաքրքիր է, որ չնայած Ֆլոյդ ու Զեփելին սիրողների բազմամիլիոնանոց բանակին, Have a Cigar-ը, Hats off to Roy Harper-ը ու էն, որ Ջիմի Փեյջը շատ-շատ է նվագել Ռոյ Հարփերի հետ ու Ռոյ Հարփերի համար, էդպես էլ բավականաչափ PR չդարձան, ու էս մարդը երբեք մեծ լսարան չունեցավ: Նա պատկանում է «երաժիշտներ երաժիշտների համար» կատեգորիային. դրանք երաժիշտներ են, ովքեր չունեն մեծ լսարան, բայց փոխարենը խիստ հայտնի են պրոֆեսիոնալների շրջանակում ու վայելում են նրանց խորին հարգանքը՝ ոչ հազվադեպ նաև որպես նրանց ուսուցիչներ: Շատ վառ օրինակ է Թոնի Ջո Ուայթը...

Մինչդեռ, ըստ իս, Ռոյի երաժշտությունն արտակարգ է: Եթե հեռու գնալու հավես էլ չլինի, ապա Stormcock ալբոմն առնվազն խորհուրդ եմ տալիս մի անգամ, երկու անգամ լսել: Այդ ալբոմում նվագում է նաև Փեյջը: Ու էլի վոկալից եմ խոսելու (ինձ տարել ա, հա :D), բայց իր տեխնիկան նույնպես շատ յուրահատուկ է. ձայնը հաճախ ձգվու՜մ-ձգվու՜մ, բարակում է, ու թվում է, թե մի քիչ էլ ու կխզվի, բայց չէ, ոնց «գնացել էր», էդպես էլ «հետ է գալիս»:

Հա, մոռացա. ֆոլկ ռոքի, պրոգրեսիվ ֆոլկի ու անսովորի սիրահարների համար:

Կարճատև տեսահոլովակ, որտեղ Փեյջն ու Հարփերը միասին նվագում են բնության գրկում.

Me and My Woman, Stormcock 1971

Twelve Hours of Sunset, Valentine 1974

Գրառում Աստծո մասին

Սիրում եմ երաժշտության անմիջական ազդեցության տակ պոստեր անել: Իմ կարծիքով, եթե ոչ հանճարեղ, ապա իսկապես լավը համարվելու համար տեխնիկական հորինվածքի ու կատարողական մակարդակի մակերեսային, այո՛, մակերեսային, ընկալումից հետո երաժշտությունը պետք է իր ունկնդրի հոգու մեջ ինչ-որ խորը հետք թողնի ու ոգեշնչման աղբյուր դառնա՝ անկախ նրանից, թե ինչպիսի ոգեշնչման: Ոմանք անմիջականորեն մղում են ստեղծագործելու կամ աշխատելու, ոմանք ուրախություն են պարգևում ու ոգևորում, վստահություն ու ուժ ներշնչում, ոմանք ուղեղդ հանգստացնում են ու մոտդ հարմոնիայի զգացողություն առաջացնում, ոմանք էլ մեջդ կուտակված տխուր մտքերը խտացնում են ու ստիպում արցունքների տեսքով դրանք վերջապես դուրս բերել: Դիոն ոնց որ իմ մեծ ու իմաստուն, կյանք տեսած ու լիքը ճամփաներ անցած (Արագորնի նման :D) ընկերը լինի. ահավոր սփոփիչ ա իրեն լսելը: Ոնց որ դու խեղդվելուց լինես ու հանկարծ զգաս, թե հայրդ ոնց ա թևերիդ տակից բռնում, դուրս քաշում... Ոնց որ... Ոնց որ դու Barrow-Downs-ում թակարդն ընկած Ֆրոդոն լինես, Դիոն էլ Թոմ Բոմբադիլը: :D:D Այ տենց մռութն ա ինքը: Ու հատկապես շատ եմ սիրում իր վոկալը էն պատճառով, որ դրա հզորությունը ոչ թե բացառիկ տեխնիկական ճկունության ու, ասենք, անասուն range-ի մեջ ա, այլ հենց ձայնի որակի:

Հ.գ. "Dio" իտալերենից թարգմանաբար նշանակում է «Աստված»: Դիոն ծագումով իտալացի է, այո՛: :)

Լորդ Ջոնը... :(

Ջոն Լորդը էն ստեղնահարն էր, որի համմոնդի երգեհոնի սոլոները լսելիս սաղ ռոքերներն ուզում էին իրենց գիտառները ցխեին պատերով ու սկսեին դաշնամուր սովորել. այդ էդքան դրայվ ու էներգիա կար իր նվագածի մեջ: Այ էդքան որոշիչ էր ինքը Դիփ Փարփլի էն ամենաիսկական ու համով սաունդի (ինչի շնորհիվ ես հիմնականում սիրում եմ էդ խմբին) համար: Ու որոշիչ էր ոչ միայն ստեղնաշարային գործիքներով: Հզոր, իսկական երաժիշտ էր՝ ամեն առումով:

Ջոն Լորդի պաշտոնական կայքում հայտարարությունը մահվան մասին: Վերջը Դիոյի պես եղավ իր հետ էլ: Մի տարի, երկու տարի էլ հայտնի էր հիվանդության մասին, ու էլի հույսերը, որ կլավանա, չարդարացան: Մեծ մարդ էր արդեն չնայած... Էհ... Հանգչի՛ր խաղաղությամբ, իմաստուն աչքերով ալեհեր, sexy պապիկ... :')) :'( Սիրում եմ քեզ շատ-շատ-շատ: Պիտի որ հաճելի լինի մեռնել էն զգացողությամբ, որ դու դեռ երկար ես ոգեշնչելու շատ, շատ, շատ, հազարավոր տաղանդավոր մարդկանց:

Հայկական հևի. welcome back, Նաիրի! (վիդեոներ)

Մի երկու բան կա Երևանում, որ աշխարհի որ ծերն էլ գնամ, քանի տարեկան էլ դառնամ, միշտ կարոտելու եմ: Նաիրիի համերգները էդ քիչ բաներից մեկն են: 

Ահագին ժամանակ է, ինչ համերգներ չէին տալիս, քանի որ կիթառահարը՝ Խորենը, բանակում էր, բայց ինքն արդեն եկել ա, ու էսօր երկար սպասված "Welcome Back" համերգն էր: Շա՜տ էի կարոտել, ու լիքը անակնկալներ եղան, որոնցից մեկը համենայն դեպս ինձ համար շատ տհաճը դուրս եկավ էր. չգիտես խի էս անգամ որոշել էին ուղիղ event-ում գրված ժամին համերգը սկսել, ու իրենց ճշտապահության երեսից համարյա կեսը բաց թողեցի: :( Փոխարենը Dio-յի, է թու, Black Sabbath-ի Heaven and Hell-ի ու Judas Priest-ի Painkiller-ի հրաշալի քավրները բաց թողածը ինչ-որ չափով կոմպենսացրին: \m/

Մի խոսքով, լեզվիս շատ չտամ, գրելուս հիմնական իմաստն էն էր, որ էսօրվա համերգից երկու հատ վիդեո եմ նկարել (իմ շատ սիրելի երգերը՝ Run Baby Run ու Mad Dog. շուտվանից էի ուզում սրանք հենց Այդինի վոկալով կենդանի կատարմամբ վիդեոներ տեսագրել, էն էլ հա չէր ստացվում... Երկուսն էլ Նաիրիի հեղինակային երգեր են, ի դեպ) ու ներքևում տեղադրում եմ: 

Կայֆ օր էր էսօր, դուք էլ եկեք Նաիրիի համերգներին! Մանավանդ, որ ականջիս ինչ-որ կասկածելի փսփսոցներ են հասել, մեջները պահի տակ "Manowar" լսեցի: :D Է՜խ, մենակ թե գնալուցս առաջ հասցնեմ լսել: \m/

Run Baby Run

Mad Dog

Իմ Փինք Ֆլոյդը

Ինձ մոտ (և երևի՝ շատերի մոտ) շատ սիրելի խմբերի, երաժիշտների նկատմամբ մի որոշ ժամանակ (բավականին երկար՝ մի տարի, երկու, երեք) «բուռն կրքի» շրջան է լինում. դա նման է նրան, որ նոր ես սիրահարվում ինչ-որ մեկին: Անընդհատ իրենց լինկերը պոստես, մարդկանց հետ իրենց մասին խոսես, իրենց մասին բլոգային գրառումներ անես, ֆորումներում քննարկես, ծննդյան ու մահվան ու այլ կարևոր օրերին աշխարհով մեկ բղբղաս, որ դու հիշում ես այդ մասին: Եվ դա՜... Շա՜տ լավ է: Սիրում եմ ֆանատ լինել: :) Ու համաձայն չեմ բոլոր նրանց հետ, ովքեր կարծում են, որ ինչ-որ բանի ֆանատ լինելը վատ է (սակայն, կարծում եմ, որ այդ ինչ-որ բանն, այնուամենայնիվ, խելամտորեն է հարկավոր ընտրել):

Երեկ Բարրեթի մահվան օրվա կապակցությամբ ընկերներիցս ոմանց պոստերը ինձ ստիպեցին մի քիչ մտածել, թե ինչ էր Փինք Ֆլոյդը ինձ համար:

«Բուռն կրքի» տարիներին չեմ հասցրել թերևս միայն բիոգրաֆիական գրքեր կարդալ ու խմբի թեմատիկայով շորեր գնել-հագնել. առաջինը առաջին հերթին պայմանավորված է եղել այն ժամանակ ինտերնետի քիչ հասանելիությամբ ու իմ՝ ինտերնետի հնարավորությունների մասին դեռևս ոչ այնքան լավատեղյակությամբ, երկրորդն էլ նույնիսկ հիմա հեշտ բան չի: :) Բայց փոխարենը իմ ձայնադարանում մինչև հիմա կան 252 բութլեգային (էն որ 60-70-ականներին համերգների ժամանակ ֆանատները էն թվերի մագնիտոֆոններով ձայնագրում էին երգերը) ու ոչ պաշտոնական այլ դիսկեր: :) Այն ժամանակ ես այդ հսկա քանակությունը ներբեռնել էի 12 կբ/վրկ արագության ինտերնետով, հիհի (էս էլ մեր ժամանակի հերոսությունները :D): Փոխարենը նաև լսել եմ Pink Fairies խմբին, մմմ, ու Roger Waters-ի և Ron Geesin-ի համատեղ ալբոմի օրիգինալ CD-ն եմ գնել: Նաև ունեմ տրաքած mp3-ներով դիսկեր: The Wall-ի կասետը չի մնացել: Բայց էդ իմը չէր: Մամայինն էր: Է՞լ ինչ ունեմ: Հա, ունեմ մի հատ փախած փառատոնից փախած jamming-ի ձայնագրություն, ասում են՝ Ֆրենկ Զապպայի հետ "Interstellar Overdrive" են տժժցնում: Ֆլոյդ Քաունսիլից էլ 4 հատ երգ ունեմ: Անդերսոնից՝ տասով ավելի: Ու գիտեի, որ Բարրեթը համարյա թքած ուներ իրենց մյուզիքի վրա: :D Տենց, նաև հիշում եմ Yeeshkul ֆորումում օգտագործողի իմ անունն ու գաղտնաբառը: Մի անգամ էլ համալսարանում անգլերենի դասին իրենց մասին եմ մինի պրեզենտացիա արել: Ու Live 8-ի ժամանակ Փինք Ֆլոյդի վերամիավորումը նայել եմ սովետական տելեվիզրով՝ ուղիղ եթերում: -_-

Ես նույնիսկ չեմ ուզում նկարագրել, թե ինչքան շատ եմ իրենց սիրում, որովհետև արդեն չեմ էլ հիշում, թե ինչքան շատ եմ իրենց սիրում: Ոնց որ, ասենք, մամային կամ պապային, ու որ ընկերներս ֆեյսբուքում Փինք Ֆլոյդի երգեր են շեյր անում, մեծամասամբ ալարում եմ լինկերը լայքել: Էսքանից հետո տեղն ա ինձ, որ էդ թեմատիկայով նկարներում կամ այլ պոստերում ում ասես չեն թեգում, բացի ինձանից: :(

Վերջում ես, թերևս, կգրեի, որ էս խմբի առկայությունը իմ կյանքում ինձ համար ամենակարևոր ու իմ էսօրվա ու ապագա ես-ը (չնայած ինքը ներկա դրությամբ իրենից առանձնապես բան չի ներկայացնում) ձևավորող հանգամանքներից էր, եթե ես չունենայի էն տարօրինակ համոզվածությունը, որ էդ առկայությունը չլինել չէր կարող: Դա նույնքան բնական էր, որքան, օրինակ, այն, որ մի օր Գյումրիից գալու էի Երևան: :D

Like a prayer

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

to me

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

sweetheart come

to me

Վերջ: