Լացացնող հիացմունքի մասին

Գեղեցկության մի հատ կատարյալ տեսակ կա, որ անբացատրելի է ուղղակի. ընդհանուր գիծը հազվադեպ հանդիպող նման բաների մեջ այն է, որ իրենց մեջ միաժամանակ համ հզորություն կա, համ մաքրություն, համ էլ անկեղծություն: Իրենք ինձ մոտ միշտ տարօրինակ ռեակցիա են առաջացնում. սիրտս «լցվում» է հիացմունքից, ու սկսում եմ լաց լինել կամ առնվազն անընդհատ զսպված «հեսա կլացեմ» զգացողություն է մոտս: Ու էդ ամենը ոչ մի բանից: Ոչ ինչ-որ տխուր հիշողություն, ոչ ինչ-որ ասոցիացիաներ: Ուղղակի ահավոր սիրուն են: Էդքան բան: Ու մինչև հիմա նման երեք դեպք հստակ կարող եմ առանձնացնել.

1. Առաջին պատվավոր հորիզոնականը զվաղեցնում է ծովը. ավելի կոնկրետ՝ առաջին անգամ աչքերս միանգամից բացելն ու ծովը տեսնելը (էդ ժամանակ արդեն 19 տարեկան էի :). էն եմ հիշում, որ երկինքն ու ջուրը խառնվել էին իրար, սկզբից չէի հասկանում՝ որը որտեղ էր): Լուսանկար չեմ դնում, որովհետև ոչ մեկը չեն արտահայտում էն, ինչ զգում ես, երբ մեջն ես:

2. Երկրորդը այ այս կտավն է: Միշտ: Ամեն անգամ նայելուց: Նույն զգացողությունն է: Հիմա ինքը պահվում է Փարիզում՝ Օրսեի թանգարանում. մարդ մտածում է՝ բա չլինե՞ր. գնար օրիգինալը մի հատ տեսներ, մի կուշտ լացեր գար: :)

«Աստղազարդ գիշեր մը Ռոնայի վրա». Վան Գոգ

3. Երրորդը այ այս երգն է հենց այս կատարմամբ: Հատկապես հենց առաջին տողը երգելուց Սանդիի ձայնը: Նորից շեշտեմ. երգի իմաստից չեմ հուզվում կամ էլ եսիմ ինչ... Ուղղակի ահավոր սիրուն է ու մաքուր իր ձայնը: Ուրիշ ոչ մի բան: Նույնիսկ Բաքլի լսելուց երբեք էդ զգացողությունը չեմ ունեցել:

Չնայած... Երևի չորրորդ ու ամենաթարմ նմանատիպ տպավորությունը կարելի էր տալ Մարկեսի «Սերը խոլերայի ժամանակ» վեպի որոշ հատվածների, ինչպես, օրինակ.

И он даже успел узнать ее в этой сумятице, разглядеть сквозь неповторимо горькие слезы из-за того, что он умирает один, без нее, и еще успел посмотреть на нее последний раз в жизни таким сияющим, таким печальным, таким благодарным взглядом, какого она не видела у него ни разу за полвека их жизни вместе, и сумел сказать ей на последнем выдохе: - Один Бог знает, как я тебя любил.

Ներուդայի էս բանաստեղծությանն էլ կտայի, բայց էս մեկն արդեն ուրիշ պատմության հետ եմ սկսում խառնել երևի թե: :)

Բա... :)

Երջանիկ կախարդ վհուկ մը

Նկարում՝ Sandy Denny. շատ լավ կին
վոկալիստների մասին՝ ի միջի այլոց

Նենց չի, որ կանայք ընդհանուր առմամբ վատ վոկալիստներ են, չէ, ընդհակառակը՝ ֆոլկի, թեթև ռոքի, փոփ, ջազ ու այլ ոճերում, էլ դե չասեմ դասական (օպերային) երգեցողության դեպքում մեր մտքով նույնիսկ չի էլ անցնում հատուկ աչքի ընկնող կին վոկալիստներ փնտրել, որովհետև տղամարդկանց հավասար (կամ տղամարդիկ կանանց հավասար) տեղ ունեն էդ ոճերում: Չնայած ինչ-որ նկատել եմ, որ շատ լավ տղամարդ վոկալիստները (երևի թե ընդհանուր առմամբ ֆիզիկապես ավելի ուժեղ ձայնային ապարատի, հատկապես համեմատաբար ավելի հաստ ու երկար ձայնալարերի ու կոկորդային մկանների շնորհիվ :D) սովորաբար ձայնի ավելի մեծ range են ունենում, բայց դե էդ դեռ ուրիշ թեմա է: >_>

Իսկ այ մետալի մեջ կանայք քիչ են: Իսկապես քիչ են: Հատկապես լավերը: Գրեթե չկան: Ու խոսքը չի գնում օպերատիկ ձայնով դում մետալ երգողների կամ գրոուլ անողների ու եսիմ էլ ինչ ձևի ճմռթած հարշ վոկալների մասին: Խոսքը գնում ա հատկապես ավանդական հևի մետալ/հարդ ռոքում թեթևակի խզվածոտ, բայց այնուամենայնիվ մաքուր ու միաժամանակ թափով (երբեմն կիսա-օպերատիկ) հզոր ձայնի մասին: Մի խոսքով, էն ինչ պատկերացնում ենք Դիո, Բրյուս Դիքինսոն կամ Կևին ԴյուԲրո (Quiet Riot) ասելով:

Ու ես միշտ մտածում էի թե խի՞: Ի՞նչն ա խանգարում: Ուղղակի կանայք ավելի բարձր ռեգիստրում են երգում, էդքան բան: Կարելի ա շատ նորմալ տեխնիկա զարգացնել high pitched scream-երի և այլնի, ու մյուս գործիքների դաշնակումները վոկալին համապատասխանեցնել...

Սիրուն Դորո տոտա

Ու մինչ էս տեսակ մտորումների մեջ էի, երկու շաբաթ առաջ Տրոլլ փաբում (ապրեն իրենք :D) լսեցի մի հատ շատ լավ երգ, ու երեխեքից ինձ ասացին, որ վոկալիստը աղջիկ ա, բայց էդ պահին մի հատ նենց սկրիմ ընկավ ականջս, որ հրաժարվեցի հավատալ պարզապես!! Մտածեցի, որ Steelheart-ի վոկալիստի նման լավ բարձր ձայնով տղա կլինի ուղղակի: Բայց ցեցը ընկավ ջանս, ու հաջորդը օրը հայտնաբերեցի Դորո Պեշին (Doro Pesch) ու Warlock (թարգմանաբար նշանակում է «կախարդ») խմբին: Warlock-ի անունը, որպես 80-ականների կարևոր խմբերից (ես դրանց շատ եմ լսում), տարբեր տեղեր շատ էի հանդիպել, բայց բախտս չէր բերել էնքան, որ լսեի:

Մի խոսքով, ասածս էն ա, որ Դորոն իրոք ահավոր լավն ա ոչ միայն կանանց մեջ էդ ոճում, այլ ընդհանուր բոլորի մեջ: Որ համ խզվածոտ ձայնով ա երգում, համ շատ սիրուն մաքուր վոկալով անցնումներ ա կատարում, համ էլ կայֆ սկրիմեր ա անում!! :)) Ու ինձ թվում է հարցը ոչ թե նրա մեջ է, որ կանայք տեխնիկապես ի վիճակի չեն հևի մետալ ոճում երգել, այլ էն, որ ավանդական հևի/հարդ ռոք հոգով-սրտով իսկապես սիրողները քիչ են, որ մի հատ էլ իրենց մեջ համարձակություն ունենան ինչ-որ նոր բանի սկիզբ դնեն, իրենց միջից լավերը զտվեն ու համաշխարհային ճանաչման հասնեն: Էսօր մի հատ հարցազրույց էի նայում Դորոյի հետ (վերջում կտեղադրեմ), ու անկեղծորեն նախանձեցի իրեն, որովհետև ինքը էնքան երջանիկ էր երևում իր կարիերայով, ինչքան էր ժպտում հարցերին պատասխանելուց, իր ֆանատների մասին պատմելուց, թե ինչքան ա սիրում երգել, ֆանատների հետ շփվել, ոնց ա ամենօրյա կյանքից ոգեշնչվում. հատկապես հավես էր էն պահը, որ իր մոտ օրագիր ա պահում, ու եթե ինչ-որ հետաքրքիր բան ա պատահում իր հետ, գրի ա առնում, որ հետագայում կարողանա դրա մասին երգեր գրել:

Համ էլ ես մի հատ տարօրինակ չափանիշ ունեմ՝ ստուգելու մարդկանց (հատկապես աղջիկների դեպքում ա լավ աշխատում) ինչքան ա դուր գալիս մետալ համերգների ժամանակ երաժշտությունը, ինչքանով ա էդ իրենց հոգեհարազատ, ու էդ չափանիշը... տադաաա՜մ... հեդբենգի ձևն ա: Ես սիրում եմ, հա, համերգների ժամանակ դրա վրա ուշադրություն դարձնել. ինքը վռազ «պալիտ» ա անում կոտրատվող ձևերիստներին՝ համ ֆանատների, համ կատարողների դեպքում: :D Բա: :) Դորոն հավեսով, թափով, կայֆ հեդբենգ ա անում: :)

Լավ... Լինկեր.

Ինձ շատ դուր եկած երգ Warlock-ից.

Էլի շատ լավ Դորո տոտա.



Սիմֆոնիկ Դորո.




Եվ հարցազրույցը.

Մենավորն ու նոր բլոգի սկիզբը

Բարև բոլորին: Առաջինը սա կկարդան նրանք, ովքեր ինձ արդեն բավականաչափ ճանաչում են, բայց էն պայծառ հույսով, որ մի օր էլ կարող է կարդան նրանք, ովքեր չեն ճանաչում, ներկայանամ.

Ես Անին եմ:

Ու էս բլոգում գրելու եմ հիմնականում երաժշտության մասին: Էն երաժշտության, որը ես եմ լսում, իսկ եթե ուզում եք պատկերացում կազմել այն մասին, թե առավելապես ինչ եմ լսում, կարող եք այցելել լաստ.ֆմ-ի իմ պրոֆիլը:

Երևի թե ավելի շատ պատահական մտքեր կլինեն. դրանց նմանները միշտ պտտվում են իմ գլխում ու սրանից հետո էստեղ են օբյեկտիվ տեսք ստանալու: Ուշադրության արժանի նորություններ հայտնաբերելու դեպքում կաշխատեմ երաժիշտներին էլ ներկայացնել: :)

Իսկ ոչ հիմնականում գրելու եմ այն ամենի (հասարակական խնդիրների, ուսումնական կյանքի, իմ մասնագիտության՝ իրավաբանության կամ այլ գիտությունների, արվեստի և այլնի) մասին, ինչն ինձ հուզում է ու պատրաստ եմ պատմել ու քննարկել բացարձակապես բոլորի հետ հետ. դրանք թերևս կառանձնացնեմ "nomusic" ընդհանուր թեգով:

Մի խոսքով, այսօրվա պատահական միտքը «հիմնական» կատեգորիայից, որը և վերջնականապես հասունացրեց բլոգի գաղափարը.

Manowar-ը ջահել տարիներին՝ դիսկո ոճի հագուստով:
Ձախից երկրորդը՝ Eric Adams, աջից առաջինը՝ Joey Demaio:
Մյուս անդամները (Scott Columbus (հանգչի՛ր խաղաղությամբ) և
David Shankle) հետագայում փոխվել են:

Իրականում, Manowar-ը, հա, ահագին փոզեր (poser) խումբ լինելով (մանավանդ իրենց բավական մութ անցյալում)՝ շատ արդյունավետ կերպով detect ա անում մյուս փոզերներին, ովքեր ասում են, որ Manowar-ը վատ խումբ ա՝ զուտ արտաքին իմիջից դատելով, դրանով իսկ նրանց զտելով իսկական մելոմաններից, ովքեր բախտ են ունեցել հասկանալու, թե ինչ կայֆ երաժշտություն կա իրականում էդ խմբի մեջ!!! :P Ես ուրիշ խումբ չգիտեմ, որ էդքան էմոցիոնալ ու հաջող կերպով արտահայտի բրուտալ «դուխ», կատաղություն, ուժ ու հզորություն (բրուտալ և բռի!!!)՝ սատկացնելու... սատկացնելու ում, որ հասնում ա սատկել: :D :P Ու եթե Iron Maiden-ի հանդեպ սերը ինչ-որ տեղ մեծացնում ա էն, որ Դիքինսոնը ահավոր մռութ տիպ ա, ապա Մենավորին սիրում եմ մենակ իրենց երաժշտության համար, հա՛!! Ինչպիսի վեհ զգացմունքներ այս 50-60 տարեկան ձյաձկաների նկատմամբ!!

Re-post: River Crombie

Երաժշտասեր հասարակությանն առաջարկում եմ «Adele-ազգիներից» մի պահ կտրվել ու ժամանակին գնահատել համեստ, բայց խիստ տաղանդավոր մարդկանց:

Նախկինում մի անգամ արդեն գրել էի River Crombie-ի մասին, որն իրենից ներկայացնում է one-man-band, ավելին՝ «մեկ ձայն և մեկ կիթառ» ֆորմատի մեջ: Այն ժամանակ ես նրան բացահայտել էի Jackson C. Frank-ի՝ իր հիանալի քավրների շնորհիվ ու մի թեթև շահագործում էի՝ ինքս իրենից սովորելու նպատակով: Հետո գտա իր հեղինակային երգերը, ու պարզվեց՝ դրանք շատ լավն էին: Իրար մեսիջներ գրեցինք, խոստացավ՝ իր դեբյուտային ալբոմը ձայնագրելուն պես տեղյակ պահել, բայց ես իմ յութուբյան նախկին ըքաունթը ջնջեցի, ու մեր կապը կտրվեց: Վերջերս նորից միտս եկավ, ու որոշեցի փնտրել՝ տեսնել, թե ինչ եղավ: Պարզվում է՝ օգոստոսին արդեն իսկ ալբոմը ձայնագրել էր, իսկ ես քանի ամիս է՝ ուխտի ականջում քնած եմ...


River Crombie-ի "Time Beyond Me" ալբոմը լրիվ արդարացրեց իմ սպասելիքները. հատկապես դուր եկան "Folding Circle", "Cold Winter Morning", "Time Beyond Me", "Sweeping Days" ստեղծագործությունները. ի՞նչն է ամենաշատը ուրախացնում. կիթառի պարտիաները. Նիք Դրեյք, Ջեքսոն Սի Ֆրենկ. կարծես վերակենդանացած լինեն. 60-70-ականների old school ֆինգերփիքինգային բոլոր ավանդույթների պահպանմամբ: Վոկալն էլ է լավը. շատ հանգիստ, առանց որևէ արհեստական «ծամածռությունների», բնական երգում է: Մի խոսքով՝ ինձ անչափ հաճելի էր նմանատիպ նոր ստեղծագործություններ լսելը: Ես էլ կուզենայի ինքս նման երգեր գրել, է՜խ...

Հ.գ. Ալբոմն անվճար ներբեռնելու նենգ նպատակներով կարող եք պարզապես գուգլել "river crombie time beyond me" >_>